(Uitgesproken bij de wake van drie november 2024 bij detentiecentrum Zeist.) Deze wakes hebben altijd twee kanten. De eerste is die van een protestactie. We willen duidelijk maken dat we het ergens niet mee eens zijn. En een protest is in deze tijd op zijn plaats, als reactie op de besluiten van dit kabinet. Het strengste asielbeleid ooit roepen onze bewindslieden trots.

Het Holocaust museum is net geopend, en het roept veel op. Bij mij zijn dat ook herinneringen. Ik heb een aantal jaren geleden meegespeeld in een toneelstuk dat opgevoerd werd in de Hollandsche Schouwburg, precies tegenover het museum. Getuigenissen was de titel en het was geschreven door Ton Cales in opdracht van zijn vriend Jules Schelvis. Deze had hem gevraagd de geschiedenis van het vernietigingskamp Sobibor, dat hij ternauwernood overleefd had, op te tekenen. Dit moest van het begin tot het einde, zodat het niet vergeten zou worden. En het begon, zoals ook gememoreerd in de toespraak van de koning met een bordje in het gras van het Vondelpark "Voor Joden verboden"

Dit wordt mijn laatste politiek cabaret. Ik weet natuurlijk niet of dit echt zo is. Politiek cabaret is geen officiële functie binnen de ChristenUnie Culemborg. Je wordt per keer gevraagd. Dat gebeurde meestal door de voorzitter, dat was Simone. Die is nu opgevolgd door Dicky, en dan wordt het vast anders. Natuurlijk vindt Dicky grappen over Gert-Jan Segers ook toegestaan, maar om iemand dan terug te vragen, dat is ook zo wat.

Het is de eerste keer dat we hier bij elkaar zijn na de val van het kabinet. We krijgen verkiezingen. Het kabinet is gevallen over verschil van inzicht over onze omgang met de vreemdeling. Dat zal ook de inzet worden van de verkiezingen. Wij moeten ons daarop voorbereiden. En ik wil onze tijd hier gebruiken met wat oefeningen voor die voorbereiding.

Het kerkasiel is voorbij. Zondag 10 februari hebben we dat gevierd in de grootste kerk die ze konden vinden in Den Haag. Samen met de anderen ben ik opgelucht en blij. Maar toch, ik mis het.

Het kerkasiel heeft een aantal theologen verontrust. Marcel Barnard heeft er een artikel over geschreven in Woord en Dienst. Elsbeth Gruteke heeft zijn argumenten overgenomen voor een programma van de EO. De zorg is dat de liturgie hier ingezet wordt als een wapen. Maar hoe werkt dat dan, liturgie als wapen? Ik heb hier een voorbeeld bij.

Sommige mensen leren kritiek geven (en soms ontvangen) tijdens een management cursus. Bij mij gaf een fotocursus het meeste inzicht. De docent stond er op dat we het moesten leren, ondanks dat kritiek geen goede naam heeft. Het was de beste methode om onze foto’ s beter te maken. En het was heel anders dan ik verwacht had.