Terugblik Partijcongres ChristenUnie

Onderstaande tekst is uitgesproken bij en Wake voor Detentiecentrum Zeist op 1 oktober 2022:

Voor deze wake is er genoeg materiaal. In Ter Apel slapen er weer mensen buiten. Nu niet in de hitte, maar in de regen. Ondertussen is de eerste regeling geformaliseerd, die de rechten van de asielzoekers verminderd. Ik ga er hier niet verder op in, maar ik laat straks een lied van Kikki Schippers horen, wat dit heel precies duidt.

Ik wil u wat dingen noemen vanuit het ChristenUnie-partijcongres, waar Simone en ik gisteren zijn geweest.  Ik hergebruik wat materiaal. 

Ik heb mijn aanmelding de aanbeveling gegeven. Zouden we kunnen afzien van het spreken over asielzoekers als stromen. Dat is dehumaniserende taal. Het roept bij Nederlanders de reflex op te beheersen, en zaken onder controle te krijgen. Deze manier van praten maakt dingen onzichtbaar. Laten we over asielzoekers spreken als over planten. Dat past ook binnen het verkiezingsprogramma dat het heeft over mensen die moeten kunnen floreren.

Maar toch centraal moment nam Don Ceder het woord. We moeten de situatie tot rust brengen. Daarom moeten we instroom beperken. Rust klinkt mooi, en die rust zal goed zijn voor de asielzoekers die in Nederland toegelaten zijn. Die rust is niet weggelegd voor de mensen die worden uitgesloten. Het wordt instroom maakt dat onzichtbaar.

Tijdens de koffie sprak ik met een ondersteuner van de fractie. Hij was bang dat Nederland zou overstromen met vluchtelingen, als wij ze de kans zouden geven. Water gaat naar het laagste punt tenslotte Ik was het niet met hem eens. Ik heb veel mensen hier gesproken met een enorme heimwee naar hun geboortegrond. Die konden ze pas verlaten toen het niet meer anders kon. Dat ziet we ook aan de aantallen. Van de bedreigde mensen bereiken er maar een paar ons land.

Tijdens het congres mochten we aanbevelingen geven. Iemand uit de zaal had een goede suggestie. Geef de vreemdeling zekerheid. Het moeten wachten, beschadigt ze, en zal hun uiteindelijke leven in Nederland moeilijker maken. Ze hebben zorg nodig, zodat ze kunnen groeien en tot bloei kunnen komen. Dat is beter voor Nederland.

En dan Anisa. We hebben haar briefje gehoord. Wat zij zegt, is dat het leven dat zij in Nederland begonnen is in Iran niet kan voortzetten. Dat de wortels die zij hier gemaakt heeft, de Nederlandse taal, haar Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes, in Iran niet meer verder kunnen groeien. Dat ze alleen nog maar een plaats hebben in de herinnering. Dat geld ook voor haar klasgenoten. Als zij Anisa verliezen aan uitzetting, zal het zijn of her iets losgescheurd wordt, als een wortel die uit de grond getrokken wordt, en waar de haarvaten achterblijven, en niet meer verder kunnen groeien. En juist die worteling is de essentie van ons mens-zijn

Daarom doe ik ook hier nogmaals de oproep. Denk over asielzoekers als over planten. Ze willen wortelen, ze hebben zorg nodig, maar ze kunnen ook tot bloei komen en vrucht dragen. Dat is beter voor iedereen.