Fotograferen is mijn verwaarloosde hobby. Dat wil zeggen dat ik er graag meer tijd aan zou besteden om betere foto's te maken. Het liefst fotografeer ik mensen. Dat maakt de foto's toegankelijk; wij mensen hebben ervaring met naar mensen kijken.
Een foto vertelt een verhaal. Ik probeer altijd die foto te maken (of later uit de andere foto's te selecteren) die helpt om over een bepaald moment te vertellen of het terug in herinnering te roepen.
Deze hobby is ook begonnen met het maken van foto's van mijn kinderen. Als ouder is het belangrijk voor je om alles wat je mee maakt vast te houden. Maar ik heb mijn onderwerpen verbreed. Ik maak ook foto's van de toneelstukken waar ik aan bijdraag en de activiteiten van de kerk en de politieke partij waar ik lid van ben. Mensen blijven wel centraal staan, het liefst als ze zo geconcentreerd bezig zijn, dat ze geen aandacht kunnen hebben voor de fotograaf. Dan zijn ze het mooist.
Hieronder een paar van mijn foto's. Ik gebruik nu een Nikon D7000, meestal met een lens met een vast brandpunt. De laatste tijd experimenteer ik met snel licht (dwz een flits die naast de camera op een statief gezet is). Mijn foto's zijn ook te vinden op de fotosite flickr.
"Fellow Learners" . De docent in de video van mijn foto cursus liet een duidelijke stilte vallen. Hij bereidde ons voor op een belangrijk punt. "Ik ga het hebben over kritiek. In het normale leven heeft dat geen goede naam, het word je ontmoedigd om te doen. Maar om betere foto's te kunnen maken moeten we ons er in oefenen". Vervolgens zette hij de structuur uiteen waarmee we over onze foto's konden praten.
Voor mijn praktijk opdracht heb ik gekozen voor het genre <em>Urban Photography</em>. Ik maak de foto's in Culemborg. Als anderen foto's maken voor onze stad kiezen ze vaak de drie volgende onderwerpen, de brug, het stadhuis en de stadstoren. Dat zijn onze officiële bezienswaardigheiden (in het engels "Landmarks"). Waarom juist deze drie? Voornamelijk omdat hier al heel foto's van gemaakt zijn. Ze zitten zo in ons collectief geheugen.
Deze foto is het resultaat van een oefening voor een fotocursus. Opdracht was om na te denken over het frame. Wat breng je hierin bij elkaar. Als fotograaf kun je hier een keuze in maken. Maar als de foto gemaakt denkt de kijker dat het bij elkaar hoort. Hier vind ik de vorm van het anker en die van de brug mooi. Dat er een trein langskwam was gelukkig toeval.
De brug van Culemborg is vaak gefotografeerd. Het leuke van deze foto is dat er geen water op staat, de brug lijkt boven het natuurlandschap te zweven. Om de vervreemding te benadrukken heb ik hem omgezet naar zwart wit.
De boer schudde zijn hoofd toen ik deze foto maakte. Ik was niet de eerste toerist die zijn camera tevoorschijn haalde om deze eend vast te leggen. Zijn moeder had er in gereden en na haar overlijden had hij hem achter in de tuin gezet.
En inderdaad, iedereen maakt deze foto, hij hoort bij Frankrijk. En omdat de benadrukken heb ik voor de bewerking een retro filter gebruikt. Maar nu heb ik hem gemaakt.
Deze foto wilde ik graag maken. Het n.l een bijzonder gebeuren in Taize, een groep volwassenen die elkaar niet kent, samen een grote klus uitvoerd (afwassen voor zeshonderd personen) in een primitieve keuken en daar ontzettend veel plezier in heeft.
Maar het was niet makkelijk, allemaal hindernissen n.l. weinig licht, weinig ruimte en zoveel mensen dat er altijd wel iemand op de foto staat die gek kijkt. De enige oplossing is, veel foto's maken en de goede er uitkiezen.
Deze foto heb ik gemaakt tijdens het lijsttrekkersdebat bij de gemeenteraadsverkiezingen in Culemborg. Hier kregen de burgers ook de mogelijkheid om vragen te stellen. Maar weinig durfden daar gebruik van de maken, maar deze jongen greep de gelegenheid om zijn zaak, jeugdwerkeloosheid, onder de aandacht te brengen. Als fotograaf sluip je dan voorzichtig rond zoekend naar de middenweg om het proces niet te verhinderen maar wel vast te leggen.
Dit is een foto van de spelersgroep van het stuk 'Getuigenissen'. Ik heb ze gevraagd om te poseren. Toneelspelers zijn goede modellen. Ze zijn gewend aan publiek, hebben de gave om te doen alsof dat er niet is en kunnen instructies ontvangen. Hier heb ik ze gevraagd achter zich achter het hek samen te dringen en toe doen alsof ze iets beangstigends zagen. De gezamenlijke emotie geeft eenheid in de groep en daardoor ook eenheid in het beeld. Wat wel lastig aan spelers is dat ze moeilijk stil kunnen staan.
Dit is echt een foto voor een vader om te maken. Mijn jongste dochter opent de schat. Eindelijk de beloning na een lange speurtocht. Ze gaat hier zo in op dat de fotograaf onzichtbaar is geworden.
Opvallend aan deze foto is de compositie; de spiegeling van de naaimachines en de schuine lijn. Wat minder opvalt is het licht, er is een flits gebruikt. Deze lag echter op de kast en was naar het plafond gericht, waardoor de indruk ontstaat dat het licht gewoon van de lamp komt.